woensdag 22 januari 2014

My work here is done?

Afgelopen zaterdag verscheen in het NRC een artikel (lees het hier) over een onderzoek van twee promovendi die betoogden dat de emancipatie van vrouwen af is. Hoewel er alsmaar geprobeerd wordt om vrouwen fulltime aan het werk te krijgen, willen vrouwen dat kennelijk niet. Vrouwen hebben zeker de keuze en de mogelijkheden om fulltime te werken en de kinderen zes dagen in de week op het kinderdagverblijf te gooien, maar dat willen ze simpelweg niet. Feministen zijn het daar volgens de bollebozen niet mee eens:

"Dames, blijkbaar willen jullie het niet! Het is ironisch: feministen beknorren nu het feit dat vrouwen andere keuzes blijken te maken dan mannen. Ze wuiven de vlag van keuzevrijheid, maar veroordelen de daadwerkelijke keuzes die hun volwassen, goed opgeleide seksegenoten maken."

Kortom, de emancipatie is af. Het is gelukt; we zijn gelijk. Bij deze wil ik jullie dan ook bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik ga wel breien of zo, my work here is done.  

Laat ik het volgende zeggen, beste meneren Boomsma en Price. U mag dan drie doctoraten hebben en vier voorvoegsels voor uw naam hebben staan, u heeft verschrikkelijk ongelijk. Het mag dan zo zijn dat de situatie voor vrouwen op de werkvloer enigszins verbeterd is, de vrouwen emancipatie is NIET AF! Feminisme en emancipatie (ja, dat zijn twee verschillende dingen) behelst zo verschrikkelijk veel meer dan geld, werk en kinderen. Denk aan de opvoeding van meisjes en jongens, denk aan die verdraaide speelgoedfolders, denk aan die walgelijke reclames op tv en in tijdschriften waar een bil en een tiet de consument aan moet zetten een product te kopen, denk aan het schoonheidsideaal waar meisjes aan dienen te voldoen, denk aan de voorbeelden die worden gegeven in de media en waar meisjes zich aan spiegelen; zo weinig heldinnen in films en zo weinig actrices die over iets anders praten met elkaar dan over een man. Meisjes en jongens zitten in zulke beknellende rolpatronen die, ik geef toe, in de afgelopen jaren een stuk minder beknellend zijn geworden maar ze zijn er nog wel! En ze moeten weg! Zolang er vaders zijn die teleurgesteld zijn in hun zoon omdat hij een poppenwagen wil en zolang er moeders zijn die willen dat hun dochter cupcakes gaat bakken voor haar kinderfeestje in plaats van survivelen, hebben we emancipatie nodig. Zolang het woord papadag bestaat en vaders die minder gaan werken om voor de kids te zorgen niet tot de standaard behoren hebben we emancipatie nodig!
En ook, zoals Machteld Zee in de Volkskrant uitstekend betoogt, hebben we emancipatie nodig zolang jonge Islamitische meiden door hun vaders, broers of echtgenoten gedwongen worden tot dingen die zij niet willen. Zolang er sprake is van seksuele intimidatie op de werkvloer en huiselijk geweld aan de orde van de dag is, hebben we emancipatie nodig. De emancipatie is helemaal niet af, en ook echt niet uit. Wat mij betreft is de derde feministische golf net pas begonnen.

donderdag 9 januari 2014

Grow some balls!

Op www.facebook.com/feminismeisvoorwatjes deel ik regelmatig interessante en relevante artikelen, foto's en filmpjes. Like, blijf op de hoogte en praat mee! :-)

Aan alle mannelijke lezers, ben je vroeger op het schoolplein wel eens uitgescholden voor 'meisje' als je je zogenaamd aanstelde? Als je een probleem had en je had de behoefte om uit te huilen, deed je dat dan? Oftewel, in hoeverre herkent de jouw tienjarige zelf zich in onderstaand filmpje?




De machocultuur. Ik ben zelf geen jongen dus ik kan niet echt beoordelen in hoeverre mannen en jongens hier last van hebben. Stoer zijn, niet huilen, dat soort dingen. De man moet er zijn voor de vrouw, als een soort van beschermer, ofzo. Zie het als een oerinstinct. Ja, natuurlijk, denk daar maar aan de volgende keer dat je een magnetronmaaltijd eet: wat is er over van je oerinstinct?


En wat denk je van vader-emancipatie? Steeds vaker zien we vaders met baby's in een draagzak op de buik of achter kinderwagens lopen. Laatst is het woord papa-dag sterk veroordeeld in De Wereld Draait Door want waarom zou het een uitzondering zijn als pa eens voor de kinderen zorgt? De vader is al lang niet meer de nummer twee in de opvoeding, al ben ik benieuwd hoe vaak vaders op het consultatiebureau te vinden zijn, in plaats van moeders.



En hoe zit het met films? Neem Disney als voorbeeld, waar de man vaak de held is, degene die het vrouwelijke personage uit haar benarde positie redt. Colin Stokes hield daar een inspirerende TedTalk over (13 minuten interessant!).




Stokes pleit voor een nieuwe definitie van mannelijkheid. De man moet niet automatisch degene kostwinner zijn en ik denk ook dat dat al lang niet meer zo is.
"A real man is someone who trusts his sisters and respects them and wants to be on their team."
Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Mannen zijn goed bezig, maar Disney niet? Ik denk dat bovenstaande voorbeelden een dubbele boodschap hebben. Aan de ene kant zijn we goed bezig en is het, zeker in Nederland, steeds meer geaccepteerd als mannen fulltime papa zijn. Maar aan de andere kant moeten we af van de machocultuur op het schoolplein en in media en films. Misschien moeten we grow some balls af en toe vervangen door grow some tits?